Als je een Japanner vertelt dat je jodo doet, zal hij of zij je doorgaans verbeteren: u bedoelt zeker judo? Nee, het is echt jodo: de weg (do) van de stok (jo). Een jodoka gebruikt een houten stok met een lengte van 128 cm om zijn tegenstander, die is bewapend met een zwaard te verslaan. Van origine was de jo een politiewapen: met de jo kon je de tegenstander namelijk verslaan zonder hem te doden. Maar dat vraagt naast moed ook een perfecte techniek en timing.

De eerste die werd verslagen door de stok, was de beroemdste zwaardvechter uit de Japanse geschiedenis: Miyamoto Musashi. Tenminste, zo vertelt ons de geschiedenis van de Shindo Muso Ryu, de oude stijl waarin onze jo-technieken zijn ontwikkeld. De stichter, Muso Gonnosuke Katsuyoshi, leefde rond 1600 en zou volgens de overlevering Musashi hebben verslagen nadat hij een visioen had gehad. Hij ontwikkelde een vechtkunst gebaseerd op een ronde stok die langer was dan een zwaard, maar kort genoeg om tussen twee handen vast te houden. Door de stok snel door de handen te laten glijden kunnen beide einden van de stok worden gebruikt voor een snelle stoot en/of slag.

In de loop der eeuwen zijn er vele tientallen ‘kata’ voor de jo ontwikkeld: schijngevechten waarmee je de technieken leert toepassen. In de kata worden de technieken in volle snelheid uitgevoerd. Natuurlijk controleren wij de jo: we breken niet elkaars botten. Maar de jo stopt pas OP het doel, bijvoorbeeld de onderarm. Dus als je jodo wilt beoefenen, moet je niet kleinzerig zijn.